Για την Μαρία

Γιάτι να μένουμε έτσι σιωπηλοί;

Γιατί να μένουμε βουβοί μες στο σκοτάδι;

Στα σκοτεινά,θέλει να φωνάζεις.Να μην ανέχεσαι

να διαταρράσουν οι συχνότητες της φωνής σου,τα μόρια της νύχτας.

Παλλόμενα να διαλύει το ένα το άλλο.

Να ανοίξει μια σχισμή.

Βούτα το κεφάλι σε αυτή την ρωγμή.

Βαθιές αναπνοές.

Με υπομονή διεύρυνε την.

Να χωράς ολόκληρος.

Φτιάξε με τα χέρια την Ρήξη.

Μαρία δεν είσαι εδώ για να ακούσεις.

Μπορείς;

Όσο πάει σε σκέφτομαι όλο και λιγότερο.

Ξεχνώ την φωνή σου,τις κινήσεις σου

Αν δεν είχαμε φωτογραφίες,θα ξεχνούσα και την μορφή σου.

Όσο απλώνεται μπροστά μας το λούνα πάρκ,

δεν νοιαζόμαστε αυτούς που λείπουν.

Τον τελευταίο καιρό Μαρία γίνεται χαμός.

Οι διπλανοί μου ματώνουν ανοίγοντας ρωγμές

Όσο και αν ματώνουμε,τζάμπα κόπος

αν αφήνουμε,έτσι απρόοπτα,να μας εγκαταλείπουν διπλανοί μας.

Εμείς πασχίζουμε και θηλιές σφίγγουν ολοένα τον λαιμό μας.

Στο δωμάτιο μου γίνονται επεισόδια πιο βίαια

και από το Σύνταγμα.

Καίω λιβάνι.

Οι αναθυμιάσεις έχουν κυκλώσει τον χώρο και δακρύζω

κραυγάζω συνθήματα από το ψαλτήρι.

Μέσα στο στήθος ρυθμικά βαράει ένα ταμπούρλο.

Είμαστε ζωντανοί Μαρία και οι δυό.

Εσύ ίσως και περισσότερο.

Και δεν θα αφήσουμε να περάσει ο φασισμός.Θα ανοίξουμε ρωγμές.Μαζί.